Jak trzymać tego truciciela w szachu?

 

 

 

 

 

Witaj,

Istnieją mikroelementy, którym właściwie należałoby zabronić wstępu do organizmu. Ponieważ jednak stale  są obecne w znacznych stężeniach w powietrzu, pokarmach i naszym bezpośrednim otoczeniu, ich napór na organizm człowieka nie pozostaje bez śladu .

Mowa o ołowiu w tym poście. Ten miękki, rozciągliwy , niebieskoszary metal był niegdyś zaprzyjazniony z naszym organizmem;  nieodzowny dla wzrostu i przemiany żelaza, niezbędny składnik różnych enzymów.

Jednak ” dobrego ” ołowiu jest już dosyć w naszym pożywieniu. Zjadamy go codziennie w ilości około 250 milionów części grama, z czego 90% organizm jest w stanie wydalić go ze stolcem z braku zapotrzebowania.

Istnieje jednak również ” zły ” ołów- specjalność przemysłu ciężkiego i rafineryjnego. Występuje wszędzie  : w wodzie pitnej, w powietrzu, w produktach spożywczych. Tworzy w organizmie toksyczne złogi wywołujące liczne dolegliwości i choroby.

Uszkadza i niszczy krwinki czerwone, enzymy, wątrobę, powoduje utrat e apetytu, wywołuje kolki i skurcze z objawami paralitycznymi włącznie, zatruwa nerki, poważnie podnosi ciśnienie krwi. Kumuluje się w mózgu, co manifestuje się nerwowością, niewyrównanym temperamentem i zaburzonym zachowaniem.

Najbardziej cierpią na tym dzieci, gdyż ich przemiana materii jest bardziej bezbronna wobec metali ciężkich. U dzieci trafia do krwi aż 40% ołowiu pokarmowego,  a przy niedoborze wapnia i fosforu prawdopodobnie nawet więcej. Dostateczne zaopatrzenie  w określone mikroelementy, takie  jak wapń, fosfor, cynk, żelazo i miedz hamuje przyswajanie ołowiu trzymając truciciela  niejako w szachu

Nadzwyczajne diety czy kuracje głodowe w większości przypadków więcej przynoszą szkód niż korzyści. Sprzyjają na przykład przyswajaniu ołowiu, co prowadzić może m.in. do nadciśnienia tętniczego krwi. A więc wszelkie posty i głodówki jak i pożywienie z dużą zawartością tłuszczu sprzyja przyswajaniu ołowiu.

Pozdrawiam, Marysia