Jadowity , roślinny doktor

Witaj,

Glistnik jaskółcze ziele ma liczne nazwy potoczne. Z łaciny / Chelidonium  majus/ tłumaczy się jako jaskółcze ziele, powrót jaskółek bowiem zwykle zbiegał  się w czasie z kwitnieniem tej rośliny.

Glistnik jest rośliną łatwą  do rozpoznania. Ma około 1 metra wysokości, wyróżnia się jaskrawymi pomarańczowo- żółtymi kwiatami w  kwiatostanach na rozgałęzionej łodyżce.

Najważniejszy jednakże jest gęsty sok w tym samym kolorze wypływający w miejscach przełomu młodych kiełków i korzeni.

Spotkać go można  w lasach, wilgotnych parowach, na pastwiskach, a nawet w parkach, zaroślach, na podwórkach wielkich miast i rumowiskach.

Człowiek od dawna zna właściwości zdrowotne tej rośliny. W średniowieczu alchemicy próbowali za pomocą soku glistnika przemienić żelazo w inne metale szlachetne i złoto. Od XI wieku glistnik jest uprawiany w ogrodach aptekarskich jako ziele lecznicze.

W odwarze ziela jaskółczego od dawna kąpano dzieci przy świerzbie i skrofułach. Sokiem z glistnika leczono brodawki, liszaje, wypryski, a nawet raka skóry.

Naparem z glistnika przepłukiwano oczy, smarowano rany jak jodyną, pito przy schorzeniach wątroby i woreczka żółciowego. Uważano , że  pomaga w pozbyciu się kamieni żółciowych i nerkowych, żółtaczki.

Roślina ta  jest jednak jadowita- zatruwają się  nią kozy i owce, gdy zjadają ziele w większych ilościach.

Przyczyną są zawarte w glistniku alkaloidy – chelidonina, protopina i inne.

One to właśnie powodują , że  roślina ma wielką wartość biologiczną i aktywność  farmakologiczną.

Chelidonina, np., podobna w działaniu do głównych alkaloidów maku, papaweryny i morfiny, działa wyraznie przeciwbólowo, uspokajająco, usuwa skurcze mięśni gładkich. Obfituje glistnik także w inne substancje- flawonoidy, saponiny, oleje  eteryczne, witaminę A, kwas askorbinowy.

GLISTNIK W POSTACI NALEWKI I GORĄCYCH KĄPIELI POMAGA PRZY ŁUSZCZYCY, WYWAR ZIELA  LECZY NIEKTÓRE DERMATOZY SWĘDZĄCE W OKRESIE OSTREGO ZAPALENIA.

Wyodrębniona z rośliny sangiwirytyna daje wyniki pozytywne w zapaleniu  opryszczkowym jamy ustnej, nadżerkach szyjki macicy, pomocniczo przy mózgowych porażeniach dziecięcych i wielu innych schorzeniach. Nauka współczesna potwierdziła właściwości lecznicze glistnika, nie należy jednak stosować ziela samodzielnie.

Świeża roślina / szczególnie sok / jest toksyczna. Nie należy nim smarować rąk, tym bardziej brać do ust poszczególnych części rośliny- jak liście lub łodygi.

Zdarza się , że poradniki ludowe podają przykłady leczenia glistnikiem wszystkich nieomal występujących schorzeń człowiek- od wystąpienia piegów do radykalnego leczenia raka.

Tego rodzaju informacje są nieprawdziwe. Gdyby tak było naprawdę, połowy schorzeń po prostu  nie byłoby.

Nawet przy stosowaniu zewnętrznych roztworów alkoholowych i wodnych glistnika należy zachować ostrożność.

Preparaty  te są przeciwwskazane dla osób cierpiących na padaczkę, dychawicę oskrzelową, stenokardię i wielu zespołów neurologicznych.

Unikać należy także nadmiernego dawkowania przy wewnętrznym stosowaniu tej rośliny- wywołać to może mdłości, wymioty, a nawet porażenie oddechu.

A więc leczenie preparatami  glistnika odbywać się powinno wyłącznie po konsultacji z dobrym fachowcem zielarzem oraz  dobrym lekarzem.

Jak już wspomniałam, ziele glistnika jest  obecnie szeroko wykorzystywane w celach leczniczych. Najlepszym okresem do zbierania i gromadzenia zapasów jest koniec wiosny i początek lata – kiedy roślina kwitnie. Wyrwane z korzeniami krzaczki otrzepujemy z ziemi, płuczemy i wieszamy w wiązkach do suszenia. Najdogodniejszym do tego miejscem są strychy, spiżarnie. Koniecznym warunkiem jest cień i brak wilgoci.

Roślina jest bardzo krucha, nie należy ją zatem obracać przy suszeniu i uważać by łodygi nie były uszkodzone / wypływa z nich sok barwy pomarańczowej / Wysuszone ziele trzeba przechowywać chroniąc je od kurzu i wilgoci.

W celu przyrządzenia naparu ziela glistnika zaparzamy 1 łyżkę rozdrobnionej mieszanki szklanką wrzątku w naczyniu emaliowanym i trzymamy na łazni wodnej 15 minut.

Potem napar schładzamy w temperaturze pokojowej w ciągu 45 minut i przecedzamy. Napar taki można przechowywać w chłodnym miejscu nie dłużej niż dwie doby.

Zwykle naparu używa się  po 1/3 szklanki 2 razy dziennie 15 minut przed jedzeniem jako środka moczopędnego, żółciopędnego, rozwalniającego.