Jemioła pospolita

– (Viscum album L) to zimotrwały krzew, występujący przede wszystkim na drzewach liściastych. Spotkać ją można   na topolach i brzozach, a z drzew iglastych na sosnach. Jemioła jest półpasożytem. Jej lepkie jagody przenoszą z drzewa na drzewo ptaki. Jagody przyklejają się do gałęzi i kiełkują. Roślina  za pomocą  ssawki wrasta w koronę drzewa aż do jego naczyń i czerpie z nich wodę i sole mineralne. Jemioła jest widoczna  zimą na bezlistnych drzewach, ma pokrój kulisty.

Surowcem zielarskim jest ziele jemioły / Herba visci/. Zbiera sie  je od grudnia do marca. Najwygodniej jest zbierać  z drzew ściętych.

Zbiór z drzew rosnących wymaga użycia drabin i długich tyczek lub bosaków. Strąca się je , gdyż pędy w tym okresie  łatwo się łamią.

Przed suszeniem należy z surowca usunąć grube łodygi oraz owoce.

Ziele jemioły dość trudno wysycha i dlatego powinno być suszone w podwyższonej temperaturze, ale nie może ona przekraczać 25 stopni C. Wysuszone ziele  powinno mieć barwę zieloną  lu żółtozieloną.

Ziele jemioły zawiera m.in. aminy alifatyczne: cholinę, i acetylocholinę, alkaloid wiskotoksynę, glikoproteiny i kwasy organiczne.

Jemioła od najdawniejszych czasów uważana była za dar niebios, roślinę wyróżnioną przez bóstwa.

Oddawano jej boską cześć, wznoszono do niej modły i skladano jej dary.

W Europie wierzono, że ścięte przez kapłanów złotym sierpem pędy leczyły wszelkie schorzenia, zapewniały powodzenie i szczęście, zapobiegały pożarom, odpędzały złe  duchy od siedzib ludzkich.

Starożytni Rzymianie dawali swym zmarłym gałązkę jemioły, która  miała im zapewnić  dobre przyjęcie w zaświatach.

W Afryce wojownicy przed bitwą  zaczepiali  na tarczach pędy jemioły zebrane przez  czarowników przy dzwiękach tam- tamów w noc poprzedzającą potyczkę: miały one skutecznie chronić przed ranami. Inne ludy wierzyły, że jemioła zawieszona pod dachem chroni dom od pioruna i zapobiega wszelkim uszkodzeniom w gospodarstwie.

W III w p.n.e. dokładny jej opis morfologiczny i występowanie  przedstawił Teofrast, uczeń słynnego Arystotelesa. W Europie przez długi okres uważano ją za najskuteczniejszy lek przeciw epilepsji, a Japończycy przyrządzali z niej lek przeciw niepłodności.

We współczesnych badaniach stwierdzono, że ziele jemioły wywiera działanie regulujące na układ krążenia, zarówno na ośrodek naczyniowo- ruchowy, jak i mięśnie gładkie naczyń krwionośnych, zwiększa częstotliwość skurczów serca i rozszerza naczynia, powodując długotrwałe obniżenie ciśnienia.

Z tego względu obecnie ziele jemioły i przetwory z niego znalazły zastosowanie w leczeniu nadciśnienia , miażdżycy i towarzyszących  jej objawów, jak zawroty głowy, nudności, zaburzenia czynności serca na tle nadciśnienia itp.

W lecznictwie stosowane są odwary i maceraty z suchego ziela jemioły i nalewka  ze świeżego ziela/ Intractum visci /. Wchodzi ona również w skład  mieszanki przeciwmiażdżycowej Sklerosan i kropli nasercowych Neocardina oraz preparatu Cravisol zalecanego w  w chorobie nadciśnieniowej na tle nerwicowym, niewydolności wieńcowo- krążeniowej, zaburzeniach rytmu serca, objawach dusznicowych, miażdżycy układu krążenia, zwyrodnieniu mięśnia sercowego i zaburzeniach krążenia mózgowego.

Proszę  na własną rękę nie stosować odwarów lub maceratów z jemioły, gdyż  wykazuje ona bardzo silne działanie , musi być podawana w odpowiednich dawkach. Preparaty, które tutaj wymieniłam są  łatwo dostępne w zielarniach i aptekach, lepiej skorzystać  z gotowych preparatów, ale przedtem zapytać  farmaceutkę , czy  nie będą kolidowały z waszymi lekami.  To bardzo ważne!

Serdecznie pozdrawiam,

Marysia