Witaj,
Dziurawiec znany jest ludzkości jako roślina lecznicza od tysięcy lat. W czasach antycznych przypisywano mu znaczenie magiczne, mistyczne – nazywano go korzeniem Chejrona, Hypericum olympicum (w mitologii greckiej Chejron był centaurem, symbolem okiełznanego instynktu).
Już wtedy doceniano korzystny wpływ dziurawca na ośrodkowy układ nerwowy. Chejron był także w mitologii wielkim uzdrowicielem – posiadał dar leczenia innych, mimo że nie był w stanie uleczyć własnych dolegliwości.
W starożytnym Rzymie jego olejem nacierali się gladiatorzy i zapaśnicy, bo czynił ich, jak wierzono, niewyczerpanymi.
Nazwa łacińska Hypericum pochodzi od greckiego „ hyper ” – ponad oraz „ icum ” – obraz. Wynikało to ze starej tradycji wieszania dziurawca nad obrazami bogów i tym samym oddalania złych mocy.
Dioskurides wymieniał w swoich pracach cztery rodzaje dziurawca i opisał jego lecznicze działanie i wskazania. A potem było ponad 1000 lat zapomnienia i dopiero w średniowieczu, w XII wieku, o dziurawcu wspomina Hildegarda z Bingen. Wiele miejsca później poświęcił mu Paracelsus. ”
Na Rusi uważano dziurawiec za ziele leczące 99 schorzeń.
Na rozkaz cara Michała zbierano dziurawiec na Syberii, suszono go, rozcierano na mączkę i wysyłano do Moskwy.
Dziurawiec rośnie jeszcze pospolicie na obszarze prawie całego naszego kraju, choć duże zapotrzebowanie i często nieumiejętny zbiór grozi wyniszczeniem tej rośliny.
W Niemczech, Anglii, Polsce i Stanach Zjednoczonych zakłada się specjalne uprawy dziurawca z przeznaczeniem dla przemysłu farmaceutycznego i kosmetycznego.
Surowcem zielarskim są młode pędy i kwiaty. Pędy ścina się tuż przed kwitnieniem roślin, gdyż w czasie i po kwitnieniu ulegają zdrewnieniu i mają dużo mniejszą wartość leczniczą. Kwiaty wyskubuje się z łodyg i suszy rozpostarte cienką warstwą.
Można też ścinać nożyczkami całe górne części pędów. Suszy się wówczas powiązane w cienkie pęczki, zawieszone na sznurze kwiatami w dół. Roślina ma mocny korzenny aromat i cierpki smak.
Dziurawiec swe lecznicze właściwości zawdzięcza zawartym w tej roślinie substancjom:
– hyperycyna (czerwony barwnik), flawonoidy,
– hyperozyd – działający moczopędnie,
– rutyna i kwercetyna – uszczelniają naczynia włosowate,
– garbniki – działające przeciwbiegunkowo i bakteriostatycznie,
– hyperforyna (pozyskiwana z nasion) – posiada właściwości antybiotyczne.
Ponadto dziurawiec zawiera olejki eteryczne, żywice, kwasy organiczne, pektyny, cholinę, sole mineralne, cukry, witaminy A i C.
Najważniejsze schorzenia, w których stosowany jest dziurawiec to schorzenia układu pokarmowego, skóra, trudno gojące się rany, układ nerwowy.
UKŁAD POKARMOWY
Od dawna było znane korzystne działanie dziurawca w leczeniu niestrawności i bólów brzucha. Działa on również jako środek rozkurczowy na mięśnie gładkie układu trawiennego i na drogi żółciowe.
Mniej znany jest jako środek uszczelniający naczynia krwionośne (jak witamina PP), poprawiający ukrwienie narządów wewnętrznych.
W zapaleniu dróg żółciowych, kamicy pęcherzyka żółciowego, „osłabieniu” czynności wydzielniczych wątroby, nieżytach żołądka i jelit dobre wyniki może dawać odwar: 1 łyżka ziela dziurawca na 1 szklankę wody, pić 3 razy dziennie po jednej szklance przed posiłkami.
SKÓRA
Lekki odwar z dziurawca(1/2 łyżki ziela na 1 szklankę wody) można stosować do przemywania skóry z trądzikiem, ropniami i wrzodami.
Olejek eteryczny z ziela dziurawca wchodzi niekiedy w skład kremów i emulsji regenerujących skórę.
Należy tutaj zwrócić uwagę na fakt, że dziurawiec zawiera substancje fotodynamiczne, dlatego przy pielęgnowaniu skóry kosmetykami zawierającymi wyciąg z tej rośliny konieczna jest duża ostrożność, gdyż mogą wystąpić uczulenia na słońce.
Szczególnie powinny uważać osoby skłonne do wysypek i reakcji alergicznych.
UKŁAD NERWOWY
Dziurawiec okazał się dobrodziejstwem dla współczesnego człowieka, którego coraz częściej prześladują: depresja, lęk i ogólne zniechęcenie do życia.
Dobroczynne działanie w leczeniu stanów depresyjnych dziurawiec zawdzięcza zawartości hyperycyny. Hyperycyna, według badań klinicznych, hamuje rozkład neuroprzekaźników (serotoniny), których niedostateczna ilość w organizmie daje objawy złego nastroju, lęku, przygnębienia.
Należy jednak pamiętać, że w leczeniu depresji nie są w stanie pomóc herbatki parzone z ziela tej rośliny, gdyż hyperycyna nie rozpuszcza się w wodzie.
W kuracji przeciwdepresyjnej proponowane są więc gotowe standardowe preparaty na bazie dziurawca.
Wyciągi z dziurawca mają podobną skuteczność co standardowe środki antydepresyjne stosowane w kuracji łagodnego i średniego stopnia depresji.
Należy tu nadmienić, że renomowane laboratoria i firmy farmaceutyczne w Niemczech i Wielkiej Brytanii zaangażowały się w badania i zastosowanie preparatów dziurawca w leczeniu nerwic i depresji. Ich prace dowodzą niezwykłej skuteczności preparatów dziurawca w leczeniu tych schorzeń.
Tak więc wytrącono kolejny argument przeciwnikom stosowania preparatów ziołowych, którzy traktują kurację lekami naturalnymi jako nienowoczesne metody lecznicze i wątpią w jakąkolwiek jej skuteczność.
Trzeba też podkreślić, że kuracja preparatami na bazie dziurawca nie wywołuje uzależnień i w każdej chwili można ją przerwać, bez objawów zespołu z odstawienia.
Dziurawiec bywa nazywany „arniką nerwów” – czyli środkiem skutecznym przy urazach i uszkodzeniach układu nerwowego; stosowany jest również w nerwobólach. W powyższych wskazaniach znajduje też zastosowanie w homeopatii.
Stosowany jest także w leczeniu moczenia nocnego u dzieci, działając podobnie do stosowanej w tym schorzeniu imipraminy, jednakże pozbawiony działań niepożądanych tego leku.
Dziurawiec znajduje również zastosowanie w dolegliwościach natury psychicznej u kobiet okresu menopauzy – działa wtedy zwłaszcza na dolegliwości wynikające z depresji – gdyż wiele kobiet ma w tym trudnym dla nich czasie ukrytą bądź jawną depresję.
Ponadto bywa stosowany w przypadku nadmiernej drażliwości przed miesiączką, w tak zwanym zespole napięcia przedmiesiączkowego. Poprzez swoje korzystne działanie na układ pokarmowy, dziurawiec zwiększa wchłanianie witamin z grupy B, których obecność jest niezbędna dla pracy układu nerwowego.
Preparatów z dziurawca nie wolno jednak stosować podczas terapii skojarzonej z interferonem i niektórymi chemioterapeutykami przeciwnowotworowymi. Dziurawiec wchodząc w interakcję z interferonem osłabia jego działanie. Należy też uważać na stosownie preparatów z dziurawca z innymi lekami i najlepiej nie przyjmować ich razem, a jeśli tak, to po konsultacji z lekarzem lub farmaceutą.
Wspomniano już, że zawarta w dziurawcu hyperycyna zwiększa wrażliwość na światło słoneczne, należy więc być ostrożnym w stosowaniu go latem, przy dużym nasłonecznieniu.
Wyciąg z dziurawca może zmniejszać skuteczność niektórych leków, obniżając ich stężenie terapeutyczne w osoczu.
Dotyczy to między innymi indynawiru używanego w leczeniu zakażeń wirusem HIV, antykoagulantów, takich jak warfaryna, cyklosporyna, niektórych doustnych preparatów antykoncepcyjnych, dekstrometorfanu, teofiliny, amitryptyliny oraz digoksyny.
Wydaje się, że po latach zapomnienia dziurawiec jako cenny środek leczniczy wraca do łask i odzyskuje swoją utraconą pozycję. Po okresie niedoceniania jego właściwości, staje się środkiem nieocenionym w leczeniu wielu schorzeń.
Pozdrawiam, Marysia
ZIOŁOLECZNICTWO LUDOWE 
O dziurawcu dowiedziałam się czytając „Rosyjską medycynę ludową od A do Z”, wykorzystuję go przy swojej chorobie na stawy i łuszczycę ,jestem zadowolona i polecam jedno i drugie.
PolubieniePolubienie